Rollercoaster

Lieve allemaal,

Mijn eerste week in Ghana is een feit! Zeven dagen geleden stapte ik in het vliegtuig, mijn avontuur tegemoet. Inmiddels heb ik al zoveel meegemaakt, dat het bijna onwerkelijk is dat ik hier nog maar een week ben. Het was een rollercoaster wat betreft emoties en activiteiten!

Op Schiphol ben ik uitgezwaaid door papa, mama, Veerle en Eline. De hele treinreis had ik al last van spanning en bij het afscheid vlak voor de douane kwamen de tranen. Het besef dat ik vanaf nu alleen verder zou reizen en ik iedereen pas terugzie over vier maanden... Ik had het meest opgezien tegen de overstap op Lissabon, maar dat viel reuze mee. Gelukkig! Beide vluchten verliepen rustig en voor ik het wist, stond ik op Ghanese bodem!

Ik zou in Accra worden opgehaald door Toontje, waar ik de eerste twee nachten zou verblijven. Toen ik het vliegveld uitliep, kwam het geschreeuw me tegemoet: tientallen Ghanezen die je een taxi of slaapplaats willen aanbieden. In de drukte kon ik Toontje niet vinden en die kans grepen zij aan om me te lokken met allemaal mooie prijzen voor hun dienst. Ik zag twee blanke mensen staan, die mijn gezoek hadden opgemerkt. Het waren twee Engelsen en ik mocht hun telefoon gebruiken om Toontje te bellen. Daarvoor had ik namelijk geconstateerd dat mijn Nederlandse nummer het niet meer deed in Ghana, fijn..! Gelukkig kreeg ik Toontje te pakken en vonden we elkaar daarna snel! Zij had voor mij al een Ghanese SIM-kaart geregeld, dus het zou allemaal snel goed komen. Toch..? Mijn telefoon pakte het netwerk niet, dus ik kon nog steeds niet bellen. Gelukkig was Toontje zo aardig dat ik haar telefoon even kon gebruiken om mama te bellen en te laten weten dat ik goed was aangekomen. Ik begreep later van haar dat een aantal mensen contact hebben gezocht met mama of Veerle, om te weten of ik goed was aangekomen, lief!
Het gaf geen fijn gevoel niet bereikbaar te zijn of te kunnen bellen/sms'en. Dan voel je je toch wel even erg ver weg! Gelukkig is het nu allemaal geregeld.
Zondag heb ik een citytour door Accra gedaan, waar ook weer veel indrukken op me af kwamen!

Maandagochtend ben ik met de bus naar Tamale gereisd. Het zenuwachtige gevoel borrelde weer op: spanning om het onbekende. De busreis viel me enorm mee! Het was een touringcar met airco en ik had een losse stoel bij het raam. Het enige minpuntje was de laatste sanitaire stop... Een vierkant hokje met langs de randen een opstapje en daarachter een goot. De bedoeling: op het opstapje hurken en je behoefte doen in de goot. Dat is opzich al een schok, maar die werd nog groter toen bleek dat je daar met meerdere mensen tegelijk zit... iiiiieuw!!! Gelukkig heb ik daarna niet meer zoiets gezien..!
In Tamale stond Bash (één van de contactpersonen) mij op te wachten en hij heeft mij, achterop de motor, naar de lodge gebracht. Daar ben ik tot en met donderdag geweest.

Dinsdag heeft Bash mij wegwijs gemaakt door Tamale. Hij heeft een aantal winkels laten zien, het postkantoor (duurt trouwens 6 tot 8 weken voordat de post aankomt), en hoe ik moet fietsen naar de lodge en m'n gastgezin. Ik hoop dat ik het allemaal onthouden heb! ;) Want ook deze stad, wat een chaos! De enige verkeersregel die ik tot nu toe heb kunnen ontdekken is het stoplicht: groen of rood. Voor de rest rijdt iedereen dwars door elkaar heen en toetert waar het kan (er volgt vast nog wel een filmpje!). Langs de kant van de weg zijn overal kraampjes gebouwd van hout en met golfplaten dakken, waar mensen handel drijven. Voor ons is het denk ik wat te vergelijken met een (rommel)markt.
's Avonds hebben we met de andere vrijwilligsters, Marijn en Anne, gegeten in de lodge. Marijn is hier tot kerst en Anne tot en met februari, dus we hebben een flinke periode samen hier. Wel fijn! Maar voor hun is alles al zo gewoon en vanzelfsprekend.. Als ik dan naar hun verhalen luisterde, werd ik zenuwachtig en dacht ik: oh help, ik weet dat nog allemaal niet en gaat mij dat ook lukken? Ik had het er gisteren nog even met Anne over en zij zei in het begin hetzelfde te hebben ervaren. Was wel even fijn om te horen! ;)

Woensdag zouden we 's ochtends djembee-les hebben en 's middags naar de compound van Sylvester (andere contactpersoon) gaan. Maar, het regende. Dan leer je de Ghanese culfuur meteen goed kennen, want dan blijft iedereen dus thuis..! ;) Net zolang tot het weer droog is. Gelukkig werd dat het aan het einde van de ochtend en kon het programma alsnog doorgaan! De djembee-les was erg leuk! Maar als je die Ghanees zagen hoorde spelen, voel je je als Hollander wel erg amuzikaal hoor, haha! In de compound hebben we toegekeken hoe de vrouwen fufu maakten en mochten we zelf ook even meehelpen. Wat een zwaar werk is dat! We aten er ook. Hoewel het wel prima smaakte, waren we alledrie erg voorzichtig met de hoeveelheid. Tot even spannend hoe je maag reageert (voor iedereen die het weten wil: tot nu toe goed ;p).

Donderdag ben ik voor het eerst naar de Kidz Active school geweest. Ik ben rondgeleid door de school en ben voorgesteld aan de leerkrachten. Daarna mocht ik het "zelf weten". Dat is toch wel even wennen hoor.. Alles is al nieuw en dan word je hier als het ware ook aan je lot overgelaten. Ik heb in een aantal klassen rondgekeken en werd door één leerkracht meteen aan het werk gezet: parafen zetten, schriften uitdelen en punten slijpen. Daarvoor ben ik natuurlijk niet gekomen, maar het was voor even wel oké.
's Middags ging ik voor het eerst naar m'n gastgezin, wat was ik zenuwachtig!! Maar het is een prima plek voor de aankomende drie maanden! Een katholiek gezin met drie kinderen die al uit huis zijn. George en Comfort (de ouders) vangen wel twee andere kinderen van familieleden op. Ze spreken allemaal goed Engels, dus dat is wel fijn! En ik heb een prima kamertje voor mezelf.

Vrijdag ben ik met Anne weer naar de school gedaan en heb ik met haar de wondverzorging op me genomen. Er zijn veel kinderen met (vieze) open wondjes, die schoongemaakt en verbonden moeten worden. Waarschijnlijk ga ik dat ook een dag in de week doen, omdat het anders te weinig gebeurt. 's Middags hebben we op het kantoor geluncht en heb ik m'n fiets gekregen! Daarna ben ik voor het eerst door Tamale gefietst, een hele uitdaging met het drukke verkeer en alleen een voorrem! ;) Maar de eerste tocht heb ik overleefd!

Zoals jullie kunnen lezen heb ik een drukke week achter de rug waarin alles nieuw was en niks vanzelfsprekend. Ik hoop dat ik in m'n gastgezin een eigen plekje kan gaan creëren in de drukte van al het andere.

Ik laat snel weer van me horen!

Veel liefs,
Lotte.