Cultuurverschillen

Lieve allemaal,

Dèseba, goedemorgen. Alweer een week voorbij! Ik voel me inmiddels al stukken beter. Nog wel wat slapjes en verkouden, maar dat kan ook te maken hebben met het wennen aan het leven hier.
Ik vind het hartstikke leuk om jullie reacties op mijn blog te lezen!! :) Lief hoe iedereen meeleeft en zo blijf ik een beetje in contact met iedereen.

Afgelopen weekend heb ik rustig aan gedaan vanwege de malaria. Ik ben zowel zaterdag als zondag overdag in de lodge geweest, waar we lekker konden relaxen. Er staan ligbedjes en binnen de muren van de lodge mag je in korte broek en bikini lopen. Prima plek dus als je niet helemaal fit bent!

Zondag heb ik mijn eerste 'light off' meegemaakt. Vanaf 14.00 was de elektriciteit uitgeschakeld en dit heeft tot halverwege de nacht geduurd. George (gastvader) had met mensen uit een andere regio gebeld en ook daar was sprake van een light off. George noemde het dan ook een serious one. Naast geen elektriciteit was er ook geen stromend water (wat er trouwens bijna nooit is... -.-), dus het was even helemaal back to basic..! Het voordeel van een light off is dat je de sterrenhemel goed kan zien! Zoveel sterren, zo mooi!! Ik heb er een poos naar zitten kijken en zelfs twee vallende sterren gezien.

Maandag heb ik weer de wondverzorging gedaan op de Kidz Active School. De desinfecterende vloeistof en betadine zijn op, maar volgens Sylvester (contactpersoon en manager school) is er geen geld om nieuwe te kopen. Bizar!! Het enige wat we dus nu kunnen doen is de wond schoonmaken met water en verbinden. Ik ben benieuwd hoe dat uitpakt met sommige wondjes...
Er is één meisje van wie het vingertopje er bijna af ligt. Anne en ik maken ons zorgen om haar, ook omdat ze eigenlijk een tetanusprik nodig heeft, maar daarin zijn we schijnbaar alleen. We hebben Sylvester de wond laten zien, maar volgens hem was naar het ziekenhuis gaan niet nodig. Ik heb later tegen haar leerkracht gezegd dat ze naar het ziekenhuis moet, hij zou het tegen de ouders zeggen. Maar wat blijkt, de vader is veel weg voor zijn werk, dus er is geen tijd om met haar naar het ziekenhuis te gaan.
Zulke dingen zijn zo moeilijk om je voor te stellen.. Helemaal omdat de voorzieningen in Nederland allemaal voor handen zijn. We hebben het voorval met Bash besproken en hij zei dat we haar zelf naar de apotheek of het ziekenhuis konden brengen. Daar hebben we het over gehad. Maar er zijn zoveel kinderen die hulp nodig hebben. En als je met één kind gaat, moet je met de andere kinderen ook gaan... En dat kan niet. Dus het enige wat Anne en ik kunnen doen, is zorgen dat de wond goed schoon blijft en hem verbinden.

Omdat ik nog steeds wat worstelde met mijn taken om school, ben ik in gesprek gegaan met Sylvester. We hebben het nu zo afgesproken dat ik op maandag wondverzorging doe, op dinsdag en woensdag van 08.00 tot 12.00 in één klas aanwezig ben en van 12.00 tot 13.30 nog weer wondverzorging doe.
Dus ik dácht dat nu alles duidelijk was. Totdat Sylvester vroeg of ik ook ICT-les wil gaan geven, omdat de docent met zwangerschapsverlof is. Haha.. Ik heb gezegd dat ik eerst de boeken wil zien, om te kijken wat het inhoudt. Die heb ik natuurlijk nog niet gezien, dus ben benieuwd wat er aankomende week gebeurt!
In de klas heb ik gekeken hoe er lesgegeven wordt. Ook hier heb ik te maken met cultuurverschillen. De leerkracht slaat de kinderen regelmatig met een stok: als ze niet opletten, het verkeerde antwoord geven of hun werk slecht hebben gemaakt. Moeilijk om te zien... Lijfstraffen zijn helaas normaal in Ghana, ik probeer het te compenseren door aardig tegen deze kinderen te doen wanneer ik ze individueel buiten de klas help. Sommige kinderen kennen het alfabet amper, dus dan is het natuurlijk moeilijk om een dictee goed te maken. In Nederland zou je als leerkracht naar je eigen handelen kijken, hier krijgt het kind de schuld..

Donderdag en vrijdag ben ik naar Judah Mahama geweest. Gelukkig halen die meiden me 's ochtends steeds op en brengen ze me 's middags weer terug, want de weg ernaartoe is moeilijk te vinden! Ik heb donderdag een kleine test met ze gedaan, zodat ik kan zien wat ze al kunnen. Vrijdag ben ik begonnen met lesgeven. Beide dagen was ik er tot 11 uur alleen, daarna kwam de vrouw die naailes geeft pas. Zoals ik eerder al schreef, ligt het project voor mijn gevoel wat stil.. Ik kan die meiden nu wat bijbrengen, en dat doe ik natuurlijk graag, maar het is moeilijk om te bedenken dat dat anders niet gebeurt.

Donderdagavond heeft het hier flink gestormd: harde wind, regen en onweer. Wat een lawaai op die golfplatendakjes!! Hier zit geen glas voor de ramen, dus ook de wind en het geluid van het onweer kwamen dichtbij. Het was voor de temperatuur wel even heel fijn!! Vrijdagochtend kon je het zelfs nog voelen, maar dat veranderde natuurlijk snel ;)

Vrijdagavond was het 'fire festival' in Tamale. Het is een jaarlijks terugkerende, lokale traditie en stamt af van de Dagomba. Het fire festival wordt gevierd op de 9e dag van de eerste maand van het nieuwe jaar. De lokale chiefs zijn hier belangrijk, elke regio heeft dan ook zijn eigen optocht. Mensen lopen (geschminkt) met brandend hout door de straat, er wordt muziek gemaakt en mensen zingen/schreeuwen vanalles. Ook wordt er vuurwerk afgestoken. Het schijnt dat er in de stad meer activiteit is, maar daar ben ik niet geweest. Ik heb ook niet meegelopen, alleen gekeken. Was wel leuk om even te zien.

Zo langzamerhand kom ik steeds meer in m'n ritme. De projecten beginnen (eindelijk) wat te lopen en het Afrikaanse leven begint te wennen. Ik merk dat ik dat fijn vind en ook nodig heb. Nu lekker genieten van het weekend hier!

Een dikke knuffel voor jullie allemaal!
Liefs, Lotte.