Ghanaian Maybe Time

Lieve allemaal,

Ik heb de laatste weken zo stipt op zaterdagochtend een blog geplaatst, dat ik gisteren al vragen kreeg over waar die van deze week bleef. Nou, hier is 'ie! ;)

Vorige week zaterdag zijn Marijn en ik naar de lokale markt van Tamale geweest. Wat een belevenis! Een héleboel kraampjes en mensen op één plek. Sommige kraampjes waren heel rommelig, propvol en/of stonken. Andere kraampjes waren heel netjes en schoon. Mensen verkopen op hun kraam vaak één ding: drinken, vis, vlees, smeersels voor je haar en lijf, lappen stof, et cetera. De winkeltjes zijn vaak niet groter dan een paar vierkante meter, dus je kan je indenken hoe vól ze het stoppen!
We hebben geluncht bij Gidipass. Ons geduld werd goed op de proef gesteld, we moesten maar liefst een uur op ons eten wachten. Maar de cheeseburger, op Ghaneze wijze, maakte veel goed!!
's Avonds ben ik met Comfort (gastmoeder), Lydia en Mariam (kinderen) meegeweest naar een kerkdienst. Voor katholieken is oktober de maand van de rozenkrans en zaterdag (31 oktober) waren de final prayers. De dienst begon met het lopen van een ronde, waarbij iedereen een brandende kaars vast had en het gebed met de rozenkrans werd gedaan. De stoet werd geleid door een vrouw met het beeld van Maria op haar hoofd. Naast haar liep een man die via een microfoon het gebed leidde. Eén zin kan ik inmiddels dromen: "Holy Mary, mother of God, pray for us sinners, now and at the hour of our death. Amen." ;) Ik had nog even de optimistische hoop dat de dienst daarna afgelopen was, maar nee. Er volgde buiten een dienst, waarbij werd gebeden en gezongen. Ik heb nog 1 cedi gedoneerd bij de geldronde ;) Ik had natuurlijk geen idee wat ze allemaal zongen en wanneer ik moest staan enzo. Kennelijk viel Mariam dat op, want ze vroeg of ik in Nederland nooit naar de kerk ga. Ik heb maar gezegd dat ik dat inderdaad zelden doe en als ik ga, dat ik dan niet naar de katholieke kerk ga. Wat ik wel grappig vond, was dat je op de achtergrond de moskee hoorde! Het respect dat mensen hier hebben naar beide religies, daar kunnen we in Nederland echt nog wat van leren!!
Uiteindelijk duurde de dienst ruim twee uur. Het was leuk om even meegemaakt te hebben, maar ik heb het hiermee ook wel gezien ;)

Zondag ben ik met Marijn naar het zwembad geweest. Dat was echt prima vertoeven!! Het was niet een heel groot zwembad, maar groot genoeg. Er omheen was een grasveldje met bomen en je kon matjes pakken om je handdoek op te leggen. Natuurlijk ben je als blanke wel bekijks. In het zwembad werden er door de Ghanezen druk selfies gemaakt, maar het was overduidelijk dat het ze om de mensen op de achtergrond ging: wij. We hebben gezegd dat we niet achterlijk waren, maar natuurlijk ontkenden ze... ;)
Op een geven moment liepen Marijn en ik langs een groep en zagen we dat twee jongens geslagen werden met stokken. En hard. We aarzelden, moeten we ingrijpen? Een omstander kwam vertellen dat ze geld van hun zus (die stond er ook bij) hadden gestolen en dat ze gestraft werden, zodat ze het nooit weer zouden doen. We waren allebij onthutst en ik merkte ook dat ik kwaad werd: kinderen sla je niet!! Verzin een andere straf of bel de politie... Gelukkig, voor de kinderen en ons, was het straffen net klaar toen wij langsliepen. We hadden allebei een bonkend hart toen we terugliepen naar onze handdoeken..!

Maandag heb ik de wondverzorging op de Kidz Active school gedaan. De taxi die me heen bracht veroorzaakte nog bijna een ongeluk door voorrang te geven. Híj stopte wel, maar de talloze scootertjes achter ons niet. Gelukkig ging het allemaal net goed! In dit verkeer moet je niet lief zijn, je moet goed voor jezelf uitkijken en je er gewoon tussen drukken ;)
De wondverzorging was erg rustig, ik heb me zelfs een beetje verveeld... Ik kreeg ook de indruk dat men wat strenger was over tijdens de les naar de wondverzorging gaan. Volgende week m'n e-reader maar meenemen..! ;)
Ik heb van Sylvester eindelijk de ICT-boeken gekregen, maar er was natuurlijk nog géén duidelijkheid over de lessen zelf. Bash vertelde 's middags naar aanleiding van mijn verhaal dat Afrikanen alleen haast met iets maken als ze het zelf belangrijk vinden. Hij had één advies: geduld...
De klok staat hier op GMT en dat staat naast Greenwich Main Time ook wel voor Ghanaian Maybe Time. Ik begin steeds meer te begrijpen waarom ;) Ik moet zeggen dat ik zelf ook steeds meer de houding aanneem van 'Ik zie wel'.

Dinsdag ben ik meteen naar Sylvesters kantoor gegaan en heb net zolang zitten wachten (langer dan een halfuur) tot hij tijd had om me de opslag te laten zien. En daar liggen me toch bruikbare materialen!!! Telramen, leesboekjes, verf, methodes, werkbladen, noem maar op. Ben er echt even een poosje geweest om rond te kijken. Daarna heb ik wat kinderen individueel geholpen.
's Avonds hebben we in de lodge gegeten en een nieuwe vrijwilligster verwelkomd: Lieve. Ze blijft twee weken en gaat op de Kidz Active school werken. Wel gezellig voor Anne en mij!

Woensdag wilde ik net in de klas beginnen, toen Sylvester me riep. "I heard your complaints from Yvonne." Die kwam wel even hard aan, maar de waarheid... Hij ging Lieve een introductie geven en die mocht ik opnieuw meedoen ;) Ik had het idee dat hij extra z'n best deed, door erg uitgebreid te vertellen over de school. Hij had natuurlijk ook 'smoesjes': ouders die het schoolgeld willen betalen gaan altijd voor, anders kan de school niet bestaan. Oké, maar ik heb hem gezegd dat hij er óók voor de vrijwilligers moet zijn, hij is immers contactpersoon... Ik weet niet of hij dat kon waarderen, maar op dat moment kon het me even niks schelen.
Terug in m'n gastgezin 's middags kwam er een vrouw langs met bh's. Zo grappig, hier kijken ze niet naar de maat: gewoon passen over je kleding heen! 's Avonds hebben we het nog gehad over het in huis nemen van vrijwilligers. Mij lijkt dat best een aanslag op je privacy elke keer, maar zo kijken ze er hier helemaal niet naar. Voor hun is het heel normaal en vanzelfsprekend. Ze horen trouwens pas een dag van tevoren dat er iemand komt en van de vrijwilliger zelf horen ze pas hoe lang die blijft. Ik zou het niet kunnen..!

Donderdag is Marijn weer mee geweest naar Judah Mahama. De meiden deden leuk mee, al is het soms wel eens lastig om de eerste groep te motiveren. Hun niveau is zo laag... Dan merk ik ook wel dat het lastig is om te bepalen wat je gaat behandelen en vooral wáár je moet beginnen..! Ik heb wat boekjes gevonden over leren lezen en ik denk dat ik daar mee ga werken. Het alfabet kennen ze wel, maar met woorden lezen hebben de meesten al grote moeite.
's Avonds hebben we met de vier vrijwilligers pizza gegeten bij Swad. Dat was erg gezellig! Inmiddels hebben we een vaste taxichauffeur (Malik) die we voor dit soort dingen kunnen bellen. Handig! Maar die auto... Dat 'ie nog rijdt..!!!! Als je de auto ziet, lig je al bijna dubbel van het lachen. Eén en al roest, geen spiegels, portieren die alleen van buiten open kunnen, geen frame voor het dashboard, gebroken voorruit... Zo kan ik nog wel even doorgaan. Bij elke hobbel denk je dat 'ie uit elkaar valt, tot grote hilariteit van ons. En Malik vind dat net zo grappig! ;)
Lieve woont in een gastgezin vlakbij mij, maar 's avonds in het donker kon ze haar huis niet meer terugvinden. We hebben eerst zelf lopen zoeken, maar niks kwam Lieve bekend voor. We hebben het aan een aantal jongens gevraagd, maar ook die wisten het niet. Uiteindelijk heb ik Bash gebeld, die het de jongens heeft uitgelegd en zij hebben ons naar het goede huis gebracht. Dat was een dik halfuur later nadat we uit de taxi waren gestapt ;)

Vrijdag ben ik niet naar Judah Mahama geweest. Marijn, Anne, Lieve en ik hebben een tripje gemaakt naar Sonyo (en daarom is de blog ook een dagje later ;p). Om 10 uur waren we op het station, maar daar bleek dat de bus naar Bole (15 km van Sonyo) pas om 13.30 ging. We hebben met Lieve nog wat door de stad gelopen en geluncht bij Gidipass. Natuurlijk duurde het weer een uur voordat we ons eten kregen. Want een sandwich, soep en verse ananassap is natuurlijk heel veel werk. We kwamen daardoor ook wat in de stress voor de bus. Het drinken was er bij het serveren van het eten nóg niet, dus dat hebben we geannuleerd. Snel onze lunch opgegeten en hup naar het station. De stress bleek nergens voor nodig, want het was 14.45 toen we wegreden uit Tamale..!! Leuk om vanuit de bus het Afrikaanse leven aan je voorbij te zien gaan. De chauffeur was niet de snelste, er werd regelmatig gestopt zodat de passagiers vanuit de bus wat konden kopen. Uiteindelijk waren we om 19.00 pas in Bole. En dat terwijl Bash had gezegd dat je dit tripje in één dag kon doen..! ;) Onderweg hadden we verschillende Ghanezen gevraagd of het ook nodig was een guesthouse te boeken, maar dat was niet nodig. Eenmaal in Bole bleek ons avontuur pas te beginnen. De president zou de volgende dag komen, dus alle guesthouses zaten vol met zijn personeel. Oeps! We kwamen terecht bij een goedkoop guesthouse, maar dat was zo oud en smerig... We zijn doorgelopen. We kwamen bij een wat duurder guesthouse, maar die zat natuurlijk vol! De eigenaar was echter wel heel aardig en ging met ons op zoek. En als we niks vonden, mochten we in zijn kamer slapen. Gelukkig was er één guesthouse wat verder uit de stad die nog twee kamers vrij had, een wat luxere en een gewone. Anne en ik hebben lekker in de wat luxere kamer geslapen! :) Eigenlijk was het restaurant bij het guesthouse al dicht, maar ze hebben voor ons nog rijst met rode saus en kip gemaakt. Super lief!

Bij de overnachting zat ontbijt inbegrepen, althans, voor twee personen. Dus bij een tweepersoonskamer heeft slechts één iemand recht op ontbijt..! ;) Logisch. Gelukkig konden we de andere twee ontbijtjes kopen.
We kwamen erachter dat de bus naar Tamale alleen 's ochtends vroeg gaat en dus al was vertrokken vanuit Bole. Bij de receptie zeiden ze dat we in Sawla, een dorp verderop, een trotro konden nemen. Ze wisten ook wel een taxichauffeur. Wij blij! Hij wilde ons wel naar Sonyo rijden en vanuit daar naar Sawla voor 200 cedi..!!!! Uiteindelijk hebben we er 100 cedi van kunnen maken. Naar mijn idee nog veel te veel, maar in ieder geval al de helft minder.
In Sonyo hebben we een tour door het dorpje gedaan. De huizen hebben daar geen voordeuren. Via de daken en zelfgemaakte ladders kun je de huizen betreden. Dit was vroeger bedoeld om te beschermen tegen de vijand. Het was leuk om te zien, maar na een klein uurtje waren we er wel uitgekeken. Dus al dat reizen was goed voor één uur rondkijken in Sonyo! ;) Maar zoals ik al schreef was het leuk om vanuit een busje het Afrikaanse leven en het land te zien. En het was gezellig met de anderen!
In Sawla hebben we de trotro gepakt. Die ging natuurlijk niet tot Tamale, maar tot Damongo. Dus daar moesten we overstappen in een andere trotro. Het ging allemaal wel heel voorspoedig! Het was echt een typische Afrikaanse manier van reizen: in een klein busje waar de klapstoeltjes in de gangpaden worden uitgeklapt en alles en iedereen die mee wil in het busje gaat..! ;)
Ik heb de dag in stijl afgesloten: met fufu en een bucket shower, haha!

Vandaag heb ik mijn tweede bruiloft in Ghana op het programma staan! Ben benieuwd! :)

Veel liefs,
Lotte.

P.S. Het is vandaag zondag en dat betekent dat oma jarig is! Lieve oma, als trouwe lezer ook vanaf mijn blog gefeliciteerd met je verjaardag!!! Dikke kus!